Dawno temu, dawno temu. W czasach, w których ludzie nie zawracali sobie głowy cudowną grafiką i rozbudowaną fabułą, powstawały gry proste. Ich najważniejszym czynnikiem była niepokalana jakimś głupawym celem (miłość, zemsta itp. ) rozrywka. Zazwyczaj dostawaliśmy bezimiennego bohatera, którego głównym zadaniem była eksterminacja wszystkiego, bądź czegoś mniej lub bardziej określonego. Zazwyczaj rozwałkę uskutecznialiśmy czymś pokroju ogromnego faceta/mecha, czołgu, latadła. Zabawa zawsze była przednia. Do tego właśnie gatunku zalicza się produkcja naszych rodaków Wings of Fury 2.

Sposób w jaki uprzykrzymy życie naszym oponentom, jest identyczny jak w jej prekursorze. Lecimy samolotem z okresu WWII w lewo, bądź prawo, strzelamy, bombardujemy wrogie umocnienia. Mimo tak banalnych niemal założeń gra jest niesamowicie grywalna. Każdy rozwalony bunkier, mimo znacznych niedoborów graficznych jest źródłem dzikiej satysfakcji.

Oprawa audiowizualna stoi na średnim poziomie. Niczym nie wybija się ponad normę,ale też nie razi po oczach. Nie mamy tu zbyt dużo modeli, te które są w zupełności wystarczą. Animacje są przyzwoite, nasz główny 'hero' porusza się dość płynnie podobnie jak jego oponenci. Jedyne do czego można się tutaj przyczepić to animacje wybuchów. Dźwięki 'jakie są, każdy widzi'. Nie przeniosą Cię bezpośrednio na pole bitwy, ale również nie odrzucą z siłą kilku megaton. Przyczepić się mogę za to to warstwy muzycznej. To co towarzyszy nam w trakcie kolejnych bombardowań, to lekko irytujące techno. Zależy co kto lubi, mnie to drażniło.

Poziom trudności i mechanika rozgrywki są bardzo wyrównane. Pograć może praktycznie każdy posiadający sprawną rękę człowiek. Jedyne co czasami może irytować to mały zasięg rażenia zrzucanych ładunków wybuchowych, przez co trafiając w grupkę wrażych sołdatów zabijemy tylko dwóch z nich, gdyż gra najwyraźniej nie ma bajerów w postaci odłamków i innych tego typu rozrywek. Muszę przyznać, że czasami do pasji doprowadzało mnie lądowanie na lotniskowcu, bo za żadne skarby nie mogłem załapać odpowiedniego kąta i prędkości.
Podsumowując. Od studia Ravenlore otrzymujemy niezbyt rozbudowany, lekkostrawny produkt, z mało wybitną grafiką i dającą się przełknąć grafiką. Jeśli masz wolne paręnaście minut, śmiało możesz dać się wciągnąć. Jeśli szukasz czegoś rozbudowanego, rzuć się na prawdziwe symulatory lotu.