Gry przygodowe nigdy nie były moim konikiem, jednak zawsze lubiłem trochę nad nimi pogłówkować. Szczerze mówiąc, przeszedłem tylko jedną i to tak dawno temu, że po ulicach chodziły dinozaury, a ja miałem poczciwe Atari 800XL. Ale nie zniechęcam się łatwo i co jakiś czas próbuję rozpoczynać kolejną przygodę.  Cubert Badbone jest jedynym prywatnym detektywem na wyspie Ekrat, której głównym motorem napędowym gospodarki jest turystyka, a jedynymi przyjezdnymi są ludzie. Dziwicie się? Aha, nie powiedziałem, że mieszkańcami Ekrat są dziwne stworki, które występują jedynie w snach i pokręconych grach, takich jak ta. Niestety, wszyscy ludzie zniknęli, a dokładniej rzecz ujmując, zostali porwami, dlatego Cubert, chcąc nie chcąc, musi ich odnaleźć, aby wyspa i ich mieszkańcy mogli dalej naciągać turystów.  Mimo amatorskiego wykonania, gra prezentuje się nadzwyczaj dobrze. Grafika, choć nie rzucająca na kolana, jest przyjemna dla oka, a szare barwy tylko pomagają całej fabule, która, przynajmniej na początku, jest dość tajemnicza. Bardzo dobrze prezentują się jazzowe kawałki, których jest dwanaście. To właśnie one, w połączeniu z czarno-białym ekranem, pozwalają wczuć się w prywatnego detektywa znanego głównie z amerykańskich filmów.  Zagadki nie są zbyt trudne, a prędkość przewijania napisów pozwala na ich spokojne przeczytanie nawet osobom nieobeznanym z obcym językiem. Dodatkowym plusem jest humor, który aż wycieka ze zniekształconego otoczenia i postaci. Polecam fanom przygodówek. Cubert Badbone, P.I. to ciekawa porcja ich ulubionego gatunku gier.