No i doczekaliśmy się kolejnego klona Crimsonlanda. Cieszy Was to, czy martwi? Osobiście wyznaję zasadę, że dobrego nigdy za wiele. Przez ostatnie kilka godzin z mojego pokoju dobiegały odgłosy strzałów, wybuchów, krzyków agonii z głośników oraz przekleństw i bluzgów z ust własnych, czyli standard podczas grania w dobrą strzelankę.   RIP: Strike Back nie wyróżnia się niczym spośród innych gier tego typu. Grafika jest gorsza niż w D-Bugu, a sama rozgrywka to kalka tego co znamy z Crimsonlanda, mamy więc tony broni, hordy dziwnie wyglądających potworków, 60 leveli, dwa tryby rozgrywki (Kampania i Rush) i 30 powerupów. Ciekawy pomysł to dodanie możliwości obsługi działek, czołgów i helikoptera. Trzeba przyznać, że miły to dodatek. Dostępne są też trzy różne postacie, ale w pełnej wersji – tu pogracie tylko sympatycznym panem Śmiercią, dzierżącym w kościstych łapach zamiast kosy - dwa UZI. Rozgrywkę urozmaicono wprowadzając bossów, na których zmarnujecie trochę amunicji :)   W gatunku klonów Crimsonlanda niezmienionym liderem pozostaje D-Bug. Ta gra to tylko miła odmiana. Jeśli macie ochotę na zakupy – polecam D-Buga, a jeśli szukacie gry dla zabicia czasu to pograjcie w RIP: Strike Back. Autorzy pozwolili na godzinę zabawy, po jej upływie bez żalu można RIP: Strike Back odinstalować i wrócić do starszych, ale wcale nie gorszych tytułów.