Randolph Doogleberry po raz drugi znalazł się w mrocznych grobowcach. Pierwszej części co prawda w naszym serwisie nie widzieliście, ale niewiele się zmieniło. Poprawiono jednak, i to zdecydowanie, grafikę - teraz archeolog wkroczył w trójwymiarowy świat łamigłówki.  Jedynym zadaniem badacza jest wydostanie się z zalanych wodą komnat chodząc po kamieniach. Te o brązowym zabarwieniu zapadają się po przejściu, natomiast jasne są stabilne i to na nich archeolog powinien skończyć ruch aby przejść do kolejnego zadania. Prócz bloków, komnaty zawierają teleporty, miażdżące pale czy drogocenne urny, które dodają punkty, nie można więc mówić o sterylnym środowisku. Samo obmyślenie planu przejścia nie byłoby trudne, ale zdenerwowanie wśród graczy może wzbudzić kapiąca woda i to bynajmniej nie ze względu na dźwięk a ilość - jeśli Randolph nie zdąży uciec, skończy na dnie zatopionej komnaty.  Wydaje mi się, że autorzy zdecydowali się na tak ogromną poprawę grafiki dla zyskania graczy z młodszego pokolenia, bowiem w grach logicznych powinno stawiać się na coś innego. W Doogleberry 2 oprawa wizualna przyćmiewa ideę - jakoś nie mogłem się skupić na rozwiązywaniu łamigłówki. Nie pomaga w tym także możliwość zbliżenia obrazu (zoom) na nogi bohatera - chyba że jego cztery litery mają mnie natchnąć. Ale dość o tym - jeżeli lubisz czasem pomyśleć i jednocześnie być pod presją czasu - to tytuł dla ciebie.