Dopiero co mogliście poczytać o całkiem podobnej grze, nieprawdaż? Numerek dwa jest tam nieprzypadkowo. Ha! Nabraliście się! Nie jest to kontynuacja – nie oryginalna. Upadłe Anioły naprawdę upadły, więc ktoś pomyślał, że zrobi rzecz po swojemu. I jest.

Ponownie sterujemy postacią fioletowej kulki – zmianom nie uległ też cel gry. Wszystko po staremu. Skaczemy i strzelamy do innych kulek (choć nie tylko). Prosto i przyjemnie... Zaraz, czy aby na pewno nic się nie zmieniło? Tak na prawdę autor pokusił się o niezły tuning. Ale po kolei.

Po pierwsze, niemiłosiernie wzrosła liczba przeszkód. Teraz spotkamy się z wszelkiego rodzaju działami, kulami na łańcuchach, strumieniami lawy i czym tam jeszcze wyobraźnia zakwitła. Największym problemem nie będzie już strach przed odbijającymi się od ziemi minami, ale całą masą torów przeszkód, które trzeba będzie z gracją przejść – a gdzieniegdzie jeszcze do tego się ostrzeliwując. Poezja. Ponadto poziomy przestały być liniowe, a to duży plus – czasem mamy dwie drogi do wyboru. Koniec końców i tak trafimy do tego samego punktu, ale na przykład nie będziemy musieli tyle walczyć. Sęk w tym, że trzeba skakać na oślep, co nie zawsze może się skończyć dobrze. Ale, jak mawiają, nie ma ryzyka – nie ma zabawy. I tak całkowicie na koniec (dosłownie i w przenośni), po każdym długim poziomie czeka nas konfrontacja z bossem. Nie będą to jakieś za kosmicznie trudne potyczki, po znalezieniu metody wszystko stanie się jasne. Pod warunkiem oczywiście, że do niego dotrzemy, co może się okazać problemem. Tu warto zaznaczyć, że nie będą to standardowi wielcy oponenci – każdy jest unikalny w skali gier. A to się chwali.

Przyczepić bym się mógł tylko do jednego niedociągnięcia. W niektórych miejscach są porozmieszczane różne pułapki, głównie miny. Błąd polega na tym, że czasem ich tam po prostu nie ma, a czasem pojawiają się w dziwnych miejscach (np. poza tunelem). Zdarza się też, że wspomniane miny się desynchronizują, co uniemożliwia przejście. Widoczne niedopatrzenie.

Oprawa Furry 2 czerpie pełnymi garściami z pierwowzoru, choć i tu widać poprawę. Tła są ładniejsze, więcej w nich szczegółów. Trochę są może tylko za sterylne, że tak to ujmę. Animacje, które podobały mi się poprzednim razem, są takie same. Znów więc nasz mały bohater będzie machał łapkami przy skoku. Świetnie. Muzyka jest troszkę słabsza. Wszystko przez to, że nie powstała na potrzebę gry, ale została „pożyczona” z archiwów modułów (trackerów). Mimo tego słucha się jej całkiem nieźle i dobrze komponuje się z akcją na ekranie. Nie ma co narzekać.

Jaki był efekt zmian? Wszystko poszło w dobrą stronę. Jest tylko jeden minus: to już nie jest ta prosta gra, którą polubiłem jak byłem mały. Pora iść do przodu? Sam nie wiem... Jeśli wymagacie od gier, żeby stanowiły dla Was wyzwanie, sięgnijcie po Furry 2. Jeśli natomiast wolicie sentymenty, to... skuście się. Od tego jeszcze nikt nie umarł, a będzie co grać w najbliższym czasie. Polecam, choć jak dla mnie to „jedynka” pozostanie faworytem.